دوستان و وبلاگ خوانان حرفه ای هیچ گاه هیچ وبلاگ نویسی را برای آچه نوشته است محکوم نکنید شاید نوشته های او لبریزگاه ذهنش باشد و هر چه از ذهنش بیرون خواهد رفت را برای بقا و ماندن در وبلاگ قرار دهد پس امروز نیز همچون هر روز لبریز شده های ذهنم را در وبلاگ قرار می دهم راستش را بخواهید مدت زیادی  از وبلاگ نویس من می گذرد و در این چند سال وبلاگ های مختلفی با عنوانی خاص داشته ام که برخی به لطف بلاگفا مسدود و برخی نیز به لطف خودم به امان خدا رها گردیده اند اما چرا و چگونه این وبلاگ راه خود را ادامه داده و به چند سالگی رسیده  داستانی جدا دارد که اگر بخواهید برایتان بگویم داستان هفت بند و دروازه عشق می شود که اگر بخوانید یا خوابتان می برد و یا صفحه مرورگر اینترنت را بسته و به گوش دادن یک آهنگ پاپ یا کلاسیک بسنده می کنید ولی خلاصه حرف اینکه هر چیز که در زندگی با هدف و برنامه به وجود بیاید ماندگاریش دو ص دبرابر است و هدف و امید دو بال اوج گرفتن یک نویسنده  است که تا زمانی که امید به نوشتن و خواندن مطلب وجود داشته باشد،می توان یک نویسنده را زنده و پویا دانست در غیر اینصورت تنها نویسنده مزاحمی است که زمین را اشغال نموده و نفس مفت می کشد.
پس برای اینکه نفس مفت نکشیده و بقا داشته باشم می نویسم هر چند کوتاه اما همچون چشمه پایدار...
در ضمن دوست عزیزم زیاد به نوشته های من گله نگیر یک روز درست می شود...